wystawnym obiadem i przyjąłeś pod swój dach, mimo że nie musiałeś tego robić. Twoi

- Nie chciałem cię wystraszyć - szepnął. - To był test.
- Nie pokusą, lecz przyjemnością. Lubię, kiedy coś daje mi zadowolenie.
- Nie. Po to, żebyś się znalazła w moim łóżku. - Posłał jej łobuzerski uśmiech.
- Wiem, kim był - mruknął cierpko. - Tak się składa, że znam nie tylko towarzyskie
zachowywał i dzwonił do niego zapłakany.
szarawary. Onieśmieliło ją to, co przedtem ujrzała.
kawalerskiego życia.
tym trochę prawdy. Do diabła! Jeśli teraz ją zawiedzie, nie będzie mógł spojrzeć jej w oczy
Alec westchnął, podłożył sobie ramiona pod głowę z pozorną nonszalancją, lecz
- A pani?
- I bardzo dobrze. Pamiętaj, że czar nie musi prysnąć. Czasami zegar zapomina wybić północ.
Niestety tym razem fortuna mu nie sprzyjała. Siedział tak na tej ławce dobre dwie
nieco - ale wkrótce znajdę dla ciebie coś właściwszego. Nie sądzę jednak, żebyś chciała w
- Wynoś się stąd, do diaska! Nie chcę cię więcej znać!

- Dobrze się czujesz? - odpowiedział pytaniem.
- O mój Boże, spójrzcie na to!
Przysięgałam, Ŝe póki nie spełnię misji, jaką mam wykonać, nie oddam serca
- Byłem wtedy podoficerem. Wiedziałem, że niektórzy oficerowie są opłacani przez Chopa. Zawarłem z nim układ, potem poszedłem do wydziału spraw wewnętrznych.
Oriana czuła się mocno znudzona. Wizyta przebiegała nie całkiem po jej myśli, głównie dlatego, że Lysander, zamiast bawić gości, zaszył się w swoim przeklętym, odległym gabinecie. Lady Helena wyszła na spacer z psami, lady Fabian drzemała właśnie pod rozłożystym cedrem, a jej robótka ześlizgnęła się na trawę. Panowie wybrali się na ryby, Diana zaś wymknęła się gdzieś z Arabellą. Oriana nie miała zamiaru pomagać Clemency w przygotowaniach do pikniku, do towarzystwa pozostała jej więc jedynie Adela. W innej sytuacji Oriana nie zawracałaby sobie głowy taką nadętą nudziarą, lecz przyszło jej na myśl, że panna Fabian może coś wiedzieć o prawdziwej kondycji finansowej Lysandra. Po namyśle zaproponowała jej wspólny spacer.
Powiedział to dziwnie znaczącym tonem i Clemency wyczuła w jego głosie ukryte ostrzeżenie, coś, czego należy się obawiać. Jakby wiedział, że nie jest panną Stoneham. Co za bzdury, skąd mógłby się dowiedzieć?
tyły posiadłości. W świetle księŜyca widział łąki i doliny ziemi Hartmanów. Jako
- WciąŜ nie wiemy, kto strzelił do Melisy Mason - oznajmił wszystkim
- Och, nie chciałam urazić panny Stoneham. Podwładni potrafią być tacy drażliwi na swoim punkcie, zdaję sobie z tego sprawę. Jestem pewna, że nie zachęcała celowo mojego brata. Biedny Mark, powiem mu, że mi się naraził i powinien odtąd zaprzestać jakichkolwiek żartów z panną Stoneham. - Udało się jej wywołać wrażenie, iż Clemency niepotrzebnie robi tyle zamieszania.
odwrotnie, stwierdził w duchu Mark.
świat się zawalił.
ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY PIERWSZY
- Nn...nie! - wyjąkała, jednak za późno. Pocałował ją, początkowo dość powściągliwie, ledwie muskając ustami, potem, westchnąwszy, coraz mocniej.
potrzeby.
- Wspomniałeś Nicie o tym znalezisku?